Strona:PL Jules Verne Testament Dziwaka.djvu/439

— 419 —

wisz matko, gdybyśmy wspólnie wygrali tę partyę...
 — Czyż to możebne?...
 — Może i nie — ale różnie się przecież plecie na tym Bożym świecie.
 Pani Rèal zadumała się chwilę. Życzliwość jej Maksa dla piątej partnerki nie pierwszy raz ujawniła się przed nią.
 — Ha, co Bóg da — pomyślała, głośno zaś rzekła:
 — A ta zielona chorągiewka nie zaciekawia cię wcale?
 — Ta, która powiewa nad dwudziestą drugą przedziałką? Właśnie na nią patrzałem, czyje to godło?
 — Dziennikarza Kymbala.
 — Dzielny, pełen energii człowiek i jak słyszałem umiejętny podróżnik.
 — „Trybuna“ codziennie pomieszcza jego korespondencye.
 — Które muszą być zajmujące dla czytelników, i z tak dalekich podróży zdolne jego pióro na brak tematu skarżyć się nie może.
 — Tak, z tem wszystkiem wszakże nie bardzo on w grze dotychczas posunięty.
 — To nic nie znaczy; jednym szczęśliwym rzutem jeszcze wszystkich wyprzedzić może. — Ależ czyja to chorągiewka stoi smutnie dotychczas na czwartej przedziałce!
 — Hermana Titbury.