Strona:PL Jules Verne Testament Dziwaka.djvu/466

— 446 —

 — Mniejsza o to ile tam mil, przejedziemy je zawsze.
 — Ależ w hotelu trzeba opłacić karę, cały tysiąc dolarów...
 — Zapłacimy, gdy trzeba.
 — I czterdzieści dni musielibyśmy tam czekać, nie grając nawet wcale.
 — To poczekamy.
 — Przecie wiesz, że nie mamy pieniędzy!
 — Zaraz każemy przysłać ile potrzeba.
 — Ja nie chcę!...
 — Ale ja chcę!...
 Jak widzimy, pani Katarzyna znalazła odpowiedź na wszystko i na wszystko zdecydowaną była, jak ów nieszczęśliwy gracz, który zapala się w hazardzie tem silniej, im więcej przegrywa.
 Wobec tak stanowczego zdania wszelki opór byłby próżny; uznał to pan Herman i zamilkł potulnie, chociaż z przerażeniem patrzał na tę równie kosztowną, jak daleką podróż, a co najgorsze, przymusowy, długi pobyt w Nowym Orleanie, mieście znanem z drożyzny.
 — Zresztą — rzekła pani Katarzyna — alboż to już nieodwołalnie mamy tam przesiedzieć tak długo? Może przecież który z partnerów zostanie tymczasem również tam wysłany, a w takim razie my pójdziemy na jego poprzednie miejsce.