Strona:PL Jules Verne Testament Dziwaka.djvu/66

— 58 —

 Obawa ta, wzrastając z każdą chwilą, spędziła tej nocy sen z ich powiek. Zaraz też o wschodzie słońca wybrali się na cmentarz Oakswoods, gdzie zbudziwszy śpiącego jeszcze stróża, jęli go wypytywać głosem pełnym niepokoju:
 — Cóż, leży nieporuszony?... Nie zaszło nic nowego?...
 — Nie — brzmiała krótka, dość niechętna odpowiedź.
 — Więc już naprawdę umarł?...
 — Przecie nikt na świecie na żarty nie umiera! Bądźcie państwo o to spokojni — dodał badany nieco uprzejmiejszym tonem, spodziewając się widocznie wynagrodzenia za tak niewczesne przerwanie wypoczynku.
 Ale małżeństwo Titbury miało w zwyczaju tylko brać, nigdy zaś dawać; więc choć słowa stróża były im wielce miłe, skinęli mu tylko głową na podziękowanie i wrócili do domu pieszo, tak jak przyszli, żałując nawet parę centów na tramwaj.
 Wieczorem dnia tego odbyli jeszcze tenże sam spacer w tym samym celu, i odtąd wizyty ich do stróża cmentarnego powtarzały się codziennie, aż do terminu odczytania testamentu.
 Skoro reporterzy „Freie Presse“ przybyli na ulicę Columet, w fabrycznej dzielnicy miasta, w pobliżu jeziora, dowiedzieli się dopiero