F. Kniaźnin ur. 1750 r., jako młodzieniec kilkunastoletni wstąpił do nowicyatu księży Jezuitów w Witebsku. Przeniósłszy się do Kolegium Warszawskiego, rozpoczął pracę literacką od poezyi łacińskich. W dobie kasaty Zakonu 23-letni Kniaźnin wrócił do życia świeckiego. Długie lata spędził w Puławach u ks. Adama Czartoryskiego, kochając się beznadziejnie w ks. Maryi (późniejszej ks. Wirtemberskiej). Po jej ślubie wpadł w marzycielskie, spokojne obłąkanie. Um. 1807 r.
F. Zabłocki, ojciec i twórca komedyi polskiej, ur. 1750 r. na Wołyniu. Po ukończeniu szkół pijarskich w Międzyrzecu i po dosłużeniu się stopnia brygadyera w wojsku rzeczypospolitej, udał się do Warszawy. Tu przez lat 18 piastował urząd sekretarza Izby. Napisał około 80-ciu komedyi, które mu wielką i zasłużoną zjednały sławę. Um. 1821 r.
M. Molski, ur. 1751 r. w woj. Poznańskiem. Jako młodzieniec brał udział we wszystkich walkach wolnościowych. Sławę literacką zdobył sobie paszkwilami i panegirykami. Wśród rozmaitych zmian politycznych, umiał się do każdej zastosować i każdą chwalić. Stąd jeden ze współczesnych tak go określa:
»Idzie Molski: w ręku oda
dla Chrystusa, dla Heroda,
a w zapasie wierszów trzysta
dla przyszłego Antychrysta«.
Molski umarł 1822 roku.
K. Węgierski, ur. 1755 r., nauki początkowe pobierał w konwikcie jezuickim, następnie kształcił się w Nowem Mieście i w Warszawie. W 18 roku życia napisał ironiczny poemat »Organy«, którym zwrócił na siebie uwagę St. Augusta. Na dworze królewskim rozwinął poeta niebywałe zasoby swego dowcipu. Naraziwszy sobie dużo wpływowych osobistości, musiał uciekać zagranicę. Umarł w Marsylii 1787 r.
