J. U. Niemcewicz, ur. 1758 r. w Skokach pod Brześciem Litewskim, do 12 roku wychowywał się w domu. Potem wstąpił do szkoły kadetów. 1777 r. został adjutantem ks. Adama Czartoryskiego. Wyjechał za granicę. Po powrocie z podróży jako poseł na Sejm Czteroletni, śmiało gromił przestarzałe nałogi i bronił praw ludu. W powstaniu Kościuszkowskiem bierze udział jako sekretarz i adjutant naczelnika. Ranny pod Maciejowicami dostaje się z Kościuszką do niewoli, a po dwuletniem więzieniu wraz z nim odzyskuje swobodę i wyjeżdża do Stanów Zjednoczonych. Zawezwany do pracy społecznej w nowo utworzonem Ks. Warszawskiem, w r. 1807 przybywa do stolicy. Zostaje sekretarzem Senatu i członkiem Izby Edukacyjnej, a po śmierci Staszica — prezesem Tow. Przyj. Nauk. Wysłany 1831 r. przez Rząd Narodowy z misyą dyplomatyczną do Anglii, nie wrócił już do kraju. Umarł 1841 r. w Paryżu.
C. Godebski, ur. 1765 r. na Polesiu wołyńskiem, po skończeniu szkół pijarskich, zaciągnął się do legionów polskich we Włoszech. Następnie walczył pod chorągwiami Kniaziewicza. Po kampanii 1807 r. został dowódcą twierdzy Modlina. Poległ r. 1809 w bitwie pod Raszynem, walcząc bohatersko z Austriakami. Żył, służąc ojczyźnie bronią i piórem. Zginął za nią na polu bitwy.
F. Morawski, ur. 1783 r. w Pudliszkach, w woj. Poznańskiem, nauki początkowe pobierał w domu rodzicielskim. Wyższe studya odbywał we Frankfurcie nad Odrą. Na wieść o bitwie pod Jeną z zapałem zaciągnął się pod chorągwie Napoleona. Biorąc udział we wszystkich większych bitwach, otrzymywał coraz wyższe godności wojskowe. Po śmierci Poniatowskiego, mianowano go szefem sztabu głównego. Po skończonej wojnie osiadł na wsi w Poznańskiem, gdzie oddał się pracy literackiej. Umarł 1861 r.
A. Gorecki, ur. 1787 r. Wyższe studya odbywał na Uniwersytecie Wileńskim. R. 1812 zaciągnął się do wojska polskiego. Brał
