uczęszczał w Wilnie, 1822 r. wydał pierwszy tom poezyi (ballady i romanse). Po wykryciu związku Filaretów zostaje osadzony w więzieniu, a w rok później opuszcza na zawsze Wilno i wyjeżdża do Petersburga. W Odessie pisze »Sonety Krymskie« i »Wallenroda«, w Paryżu — »Księgi Narodu i Pielgrzymstwa« i »Pana Tadeusza«. 1839 r. zastaje mianowany profesorem lit. łacińskiej w Lozannie, a 1840 r. — profesorem języków i lit. słowiańskich w paryskiem »College de France«. Po wybuchu wojny wschodniej wyjeżdża do Konstantynopola. Zaraża się cholerą i umiera 26 września 1856 roku.
J. I. Kraszewski, jeden z najpłodniejszych pisarzów na świecie, ur. 1812 r. 28 lipca. Najpierw uczył się w Białej, Lublinie i Świsłoczy. R. 1829 wstąpił na Uniw. Wileński. 1838 roku wyjeżdża na Wołyń, gdzie rozpoczyna pisać powieści. Po stłumieniu powstania musi emigrować do Drezna. Wróciwszy do kraju, tworzy cykl 29 powieści z dziejów ojczystych. (1876—85 r.). 1883 r. spada nań ciężki cios: oskarżony o zdradę stanu, zostaje skazany przez sąd Rzeszy Niemieckiej na 3½ roku twierdzy. Wypuszczony na wolność, dzięki wpływom królowej włoskiej, Kraszewski udaje się do S. Remo, potem do Genewy. Tam um. 19 marca 1887 r.
J. Wieniawski (Jordan), ur. w Lublinie 1834 r. Po ukończeniu lubelskiego gimnazyum wstąpił do instytutu gospodarstwa wiejskiego i leśnictwa w Marymoncie. W powstaniu 63 r. brał gorący udział. Po upadku powstania mieszkał w Paryżu i Lipsku, studyując prawo, ekonomię i nauki handlowe. W r. 1872 po powrocie z zagranicy Wieniawski uzyskuje zatwierdzenie ustawy Towarzystwa Wzajemnego Kredytu i zostaje jego dyrektorem. Na tem stanowisku trwa aż do śmierci. Literacki rozgłos zdobył Jordan »Wędrówkami delegata«. Dużą poczytnością cieszyły się »Przygody panów Marka i Agapita«, »Listy Jordana do pana Jana«, »Wspomnienia Marymonckie«, a z utworów scenicznych komedye »Słomiany człowiek«, »Polowanko« i »Myszy bez kota«. Wieniawski um. 1912 r. w Warszawie.