H. Sienkiewicz, ur. 5 maja 1846 r. w Woli Okrzejskiej; dzieciństwo spędził na wsi. Ukończywszy warszawskie gimnazyum, wstąpił do szkoły Głównej na wydział filol.-historyczny. Pierwszym drukowanym utworem Sienkiewicza był »Przegląd teatralny« z rozbiorem komedyi Sardou »Nasi najserdeczniejsi« (z r. 1869). Tegoż roku ukazało się w »Tyg. Illustrowanym« studyum Sienkiewicza o Sępie Szarzyńskim, w następnym zaś roku — o Miaskowskim. 1872 r. w »Wieńcu« drukuje Sienkiewicz pierwszą swoją powieść »Na marne«. Zostawszy stałym współpracownikiem »Gazety polskiej« i »Niwy«, zdobywa sławę gienialnemi swemi nowelami. Entuzjazm, który wywołały one, wzmaga się i potężnieje, a gdy w r. 1883, 2 maja w »Słowie« pojawia się »Ogniem i mieczem«, Sienkiewicz zostaje uznany za największego polskiego powieściopisarza. »Quo vadis« daje mu wszechświatową sławę.
K. Gliński, ur. 1850 r. w gub. Kijowskiej. Początkowe wykształcenie otrzymał w domu. Następnie przez pewien czas uczęszczał na Uniwersytet Krakowski. Powróciwszy do stron rodzinnych, zamieszkał w Żytomierzu. Stamtąd przeniósł się do Warszawy, gdzie przebywa po dziś dzień.
J. Waśniewski, ur. 1857 r. pod Częstochową. Roku 1892 pod pseudonimem Dudusia wydał »Bajki i Fraszki«. Przewagę utworów Waśniewskiego podał Orłowski w swej »Encyklopedyi humoru polskiego«. Waśniewski umarł w wieku lat 39, w 1896 roku.
W. Buchner (Nerbuch), ur. 1860 r. w Anglii. Kształcił się w Warszawie. Od 1882 r. poczyna pisywać do pism humorystycznych. 1888 roku obejmuje redakcyę »Muchy«.
