Strona:PL Juliusz Verne - Kurjer carski.pdf/134

 Michał Strogow zniósł ongi cios, który spadł na niego.
 Ale złamał się w obec ciosu, który groził matce.
 Michał Strogow! — krzyknął Ogarew triumfująco.
 — Ach! znajomy z Iszymu! — dodał przystępując doń.
 — Tak jest! — i twój dłużnik! — odparł Strogow.
 A wyrwawszy z rąk tatara knut, ciął Ogarewa mocno w policzek, zawoławszy:
 — Cios za cios!
 — Pięknie zwrócony! — krzyknął jakiś głos, który na szczęście zgubił się w tłumie.
 Dwudziestu żołnierzy rzuciło się na Strogowa; chcieli go ubić.
 Iwan Ogarew, któremu wydarł się okrzyk bólu i wściekłości, powstrzymał ich gestem.
 — Ten człowiek oddany zostanie pod sąd Emira!
 Przy rewizji zabrano Strogowowi list, którego w nagłem wzruszeniu nie zdołał zniszczyć.
 Człowiekiem, który pochwalił „dobrze zwrócony cios“ — był Jolivet. On i Blount byli świadkami całej powyższej sceny.
 — To było piękne zakończenie tej awantury Iszymskiej! — rzekł Francuz do przyjaciela. Ci barbarzyńcy rosyjscy mają gesty, które muszą zdumiewać zachód.
 — To nie było zakończenie — odparł posępnie Anglik. I dodał:
 „Zakończenie nastąpi, Strogow jest człowiekiem śmierci. Nie powinien był się mieszać.“
 — I matkę oddać pod knut?
 — Czy sądzisz, że ją ocalił... i siostrę?
 — Jednak nie postąpiłbym inaczej. Taka krycha na pysku tego zdrajcy! Ostatecznie ma się w żyłach nie wodę, lecz krew...