Strona:PL Juliusz Zeyer - Jego i jej świat.djvu/112

pogodzała się prędko, że jej również coś odpowiadał. Patrzyła na nich, jak nieprzytomna.
 — Gabryelo! — wyszepnął Borotin, a uśmiech rozjaśnił jego martwiejące usta. Za chwilę skonał.
 Pani de Dorval zamknęła mu oczy, uklękła, po chwili wstała i wyszła tak cicho, jak przyszła.
 Na ulicy spuściła gęstą woalkę i skierowała się do zajazdu, gdzie czekał jej powóz.
 Wsiadając doń, nie zauważyła nawet drugiego pojazdu, który właśnie z Pragi przyjechał.
 Zaledwie powóz ruszył, przybyły z Pragi cudzoziemiec zawołał gospodarza.
 — Kto to była ta pani, co teraz odjechała?
 — Nie wiem, proszę pana. Przyjechała wczoraj w nocy; dziś rano pytała się o mieszkanie tutejszego nauczyciela muzyki, ot tu na rogu ulicy. Wróciwszy ztamtąd, wsiadła odrazu do powozu.
 — A co to za nauczyciel? — badał cudzoziemiec, którym był nie kto inny, tylko pan Bergenhausen, czy to jest młody człowiek?
 — Pięknie tam młody — śmiał się gospodarz. — Powinien pan raczej zapytać, czy był młody, bo to jemu właśnie dzwonią na wieczny spoczynek.
 — Nikt nie mieszka z tym nauczycielem?
 — Nie, ostatnio zajmował on pokój u starej panny Iraskówny.
 — To dziwne — myślał przybyły; wziął jednak kapelusz i w milczeniu udał się do wskazanego mu domu.
 Panna Iraskówna stała na środku pokoju, prze-