Strona:PL Juliusz Zeyer - Jego i jej świat.djvu/125

stałam piekłu, jakiemu się równało późniejsze moje życie.
 Od tego dnia przeklętego chodziłam bez ducha, pytałam się samej siebie, czy to wszystko złudzeniem, czy prawdą; czy nie znajdę jakiego środka do uniknięcia okropnego przeznaczenia.
 Nie bawił mnie już Petersburg, ani jego towarzystwo wspaniałe. Tęskniłam za samotnością, rozległemi polami, stykającemi się gdzieś w dali z błękitnym firmamentem, za ciemnemi borami, w których często wichrzyca szalała; tęskniłam do starego, nawpół zburzonego już zamku, nawiedzanego co wieczór przez liczną gromadę myszy... Zadowolona też byłam, gdy zadecydowała matka powrót do domu.
 Jadąc tam, zatrzymałyśmy się u krewnych w Warszawie. Ci starali się również o największe urozmaicenie nam czasu. Dziwili się memu smutkowi i chmury z mego czoła chcieli rozpędzić za pomocą ciągłych zebrań.
 Pewnego razu zaprosili, między innymi, artystę, cieszącego się wielką sławą.
 — Młody ten pianista zdobył głośne imię w Paryżu. Był rodem z Czech, nazywał się Jarosław Bohusz.
 Spuściła głowę, po chwili zaś powiedziała spokojnie: Był to obecny twój teść...
 — A tyś go pani kochała?
 — Nigdy!
 Lambert patrzył na nią zdziwiony.
 — Zauważyłam, iż od pierwszego wejrzenia po-