Strona:PL Juliusz Zeyer - Jego i jej świat.djvu/143

bijanie — podniosłam powieki. Nie, to nie było widzenie. Matka rzeczywiście stała, dając mi znaki, abym okno otworzyła. Na obliczu jej nie było śladu gniewu, ale również ani śladu troski o mnie.
 — Jesteś sama?
 — Tak.
 — Jesteś żoną tego człowieka, czy tylko?...
 Nie dopowiedziała — zasłoniłam twarz rękoma.
 — Żoną?
 — Nie.
 — Tem lepiej — zawołała z radością.
 Patrzyłam na nią zdumiona.
 — Chodź prędko, ucieknij! — nagliła.
 — Dokąd?
 — Śpiesz się, śpiesz!
 Serce zabiło radośnie. Czy to możliwe? Więc jeszcze jest dla mnie ratunek! Zbliżyłam się do drzwi, były zamknięte. Wskoczyłam na okno i w moment znalazłam się obok matki. Drżałam tak silnie, że musiała mnie podtrzymać. Oddaliwszy się parę kroków, przystanęłam.
 — Czego się wahasz? — nerwowo pytała matka.
 — Mam dziecko — odpowiedziałam, wskazując na chatę.
 Czoło matki pokryło się zmarszczkami. Podniosła rękę w kierunku jeziora, przy którem zatrzymałyśmy się.
 — Wrzuć je tam, po co ma być świadek twej hańby.