Strona:PL Juliusz Zeyer - Jego i jej świat.djvu/45

dne z nich słowa nie przemówiło, w domu również milczeli. Kiedy jednak Lambert siedział po południu w swym pokoju, weszła doń nieśmiało Gabryela. Była smutna, oczy miała spuszczone.
 — Lambercie — szepnęła — mam do ciebie prośbę.
 — Jaką?
 — Masz tyle książek, czy nie mógłbyś mi pożyczyć?
 — Najchętniej; wybierz sama. Co ci się podoba. Ot tu są dzieła Wiktora Hugo, Georges Sand’a, Gautier’a.
 — Nie, nie! Lambercie prosiłabym cię о...
 — О?
 — О jaką geografię, abyś się za mnie nie potrzebował wstydzić i rumienić.
 Przytem sama zaczerwieniła się strasznie. Lambert roześmiał się głośno i zaczął gorąco całować jej twarz i czoło.
 Usiedli przy oknie i przyglądali się wspólnie tłumom przechodniów, malowniczemu Petrzynowi, spokojnej Wełtawie, wieczornej zorzy, wreszcie wschodzącym gwiazdom. Śmieli się, żartowali, byli szczęśliwi, o geografii całkiem zapomnieli.
 W dwa dni potem Lambert przechadzał się po stołowym pokoju, czekając od godziny na żonę, z którą mieli jechać na raut do Izabeli.
 — Nareszcie! — zawołał, kiedy Gabryela stanęła we drzwiach. — Ale cóż znaczy to okrycie?
 Była ona szczelnie, od stóp do głów, otulona