Strona:PL Juliusz Zeyer - Jego i jej świat.djvu/56

miała dla mnie czar nowości. W miasteczku, gdzie spędziłem pierwszą noc, jakieś wędrowne towarzystwo, złożone z dziwnej mieszaniny aktorów, akrobatów i grajków dawało właśnie wielkie przedstawienie. Nic podobnego dotąd nie widziałem, poszedłem więc do „świątyni sztuki”, zwykłej gospody „u czerwonego serca”.
 — To znakomite! — zawoła Izabela — naturalnie zakochałeś się pan zaraz w pierwszej bohaterce?
 — Tak.
 — Byłaż piękną, młodą?
 — Piękną nie była, ale bardzo młodą, miała lat pięć.
 Śpiewaczka roześmiała się głośno.
 — A jak wyglądał bohater? — pytała dalej.
 — Niezwykle; miał cztery nogi...
 — Cztery? Cóż to znaczy?
 — Tak, cztery nogi, pani, bo to był pies.
 — Już nie będę przeszkadzała, niech pan mówi, proszę.
 — Dawali pantominę — ciągnął hrabia Justyn. — Treść jej była następująca. Gromada dzikich Indyan ukradła białym małe dziecko i uciekła z niem do lasu. Kobieta, przedstawiająca matkę dzieciny, załamywała ręce z rozpaczy. Naraz jakaś dobra myśl zaświtała w jej głowie. Przyprowadziła pięknego psa, poprzednio uwiązanego do budy. Pies zaczął węszyć ziemię, szczeknął i radośnie pobiegł w stronę lasu. Kilkunastu osadników podążyło za nim. Pies ten był rzeczywiście artystą, grał bowiem doskonale.