Strona:PL Juliusz Zeyer - Jego i jej świat.djvu/69

 Hrabia odprowadził ją naturalnie. Kiedy stanęli przy domu, zaczął się żegnać.
 — Pójdziesz pan przecież do nas — zapraszała. — Jestem sama i smutno mi. Lambert mile pana powita.
 Hrabia w trudnem był położeniu, nie mógł bowiem uczyć jej tego, co wypada, a co nie uchodzi. Nim znalazł jakąś racyonalną wymówkę, zapraszała go powtórnie.
 — Boisz się pan nudów? Będę opowiadała o Artusie, zaśpiewam panu kilka piosenek.
 Hrabia poszedł.
 Mówiła mu o Artusie, o tułactwie z ojcem, o figlach dziecinnych, wyprawach po lesie i polach, wreszcie o swej miłości ku Lambertowi. Wsłuchiwał się w muzykę jej głosu, wsysał w siebie każde jej słowo, sam jednak milczał.
 — Pan smutny, zaśpiewam coś wesołego.
 Usiadła do fortepianu i długo śpiewała.
 — Zaschło mi w gardle — rzekła po odśpiewaniu kilku pieśni. — Na szczęście mam bombonierkę, pełną cukierków.
 Wzięła ją ze stolika i usiadła obok hrabiego.
 — Niech pan będzie łaskaw — częstowała go. — Pan nie lubi cukierków? To niemożliwe. Ten maraskinowy wyborny jest, proszę skosztować.
 Podała mu cukierek w ten sposób, że się dotknął jego ust. Hrabia zjadł go naturalnie, wydał mu się nie maraskinowym, lecz ambrozyowym.
 Gabryela szczebiotała dalej, śpiewała, jadła cu-