Strona:PL Juliusz Zeyer - Jego i jej świat.djvu/71

czuwania, lub płaczu. Poraz to pierwszy od ślubu nie spędzili razem wieczoru, tyle godzin byli zdała od siebie.
 Przy śniadaniu Lambert nie przemówił ani słowa. Gabryela starała się poprowadzić rozmowę.
 — Spotkałam wczoraj hrabiego; to bardzo miły interesujący i naturalny człowiek.
 — Tak, zdaje się.
 — Czy wiesz, byłam wczoraj na przechadzce. Tam na Petrzynie, jaki to śliczny park!
 — Rzeczywiście. Dobrze uczyniłaś, czas rozkoszny.
 — Naprawdę rozkoszny. Tak długo na ciebie czekałami Śpiewałam hrabiemu, zjadłam wszystkie cukierki.
 — Czyż hrabia był u nas?
 — Poprosiłam go; czyż nie powinnam była tego zrobić?
 Lambert wzruszył ramionami.
 — Dziwi mnie, że przyjął zaproszenie. Ale zresztą, przecież jest już prawie narzeczonym Izabeli.
 — Doprawdy? A nic mi o tem nie mówił. A gdzieś ty był, drogi Lambercie?
 — Ja? Cóż ci na tem zależy? Czy musisz wiedzieć?
 — Czy muszę? Nie. Czekałam tak długo i obawiałam się, że ci się co złego stało.
 — Spotkałem dawnego znajomego, który mi wyrzucał, że się od całego świata odsuwam. Poszedłem z nim do klubu. Ot i wszystko.