Strona:PL Juliusz Zeyer - Jego i jej świat.djvu/77

 — Zamilknij pan — wołała gwałtownie. — Niech pan będzie ostrożny; mógłbyś wypowiedzieć: „współczucie”, oblicze pana zdradziło jego myśl.
 — Nie, pani, chcę rzec, uczucie przyjaźni.
 — Przyjaźń! znów banalność! Przyjaźń! to jedno z tych słów oklepanych, bez podstawy i znaczenia; jeden z groszów, jakie na rynkach życia przechodzą z ręki do ręki tak już wytarte, że ich nawet rozpoznać niepodobna. Są już bez wartości, każdy wie o tem dobrze, a uchodzą za pieniądze jedynie dzięki zwyczajowi.
 — Czy to wynik smutnych doświadczeń?
 — Tak, bardzo smutnych — odparła spokojnie bez najmniejszej afektacyi, tylko na jej białem czole zarysowała się gruba zmarszczka.
 — Pani tak dobra!
 — Nie jestem wcale dobrą. Pan temu nie wierzy? Cóż to mnie jednak obchodzi. Teraz poproszę pana o jednę przysługę.
 Lambertowi rozjaśniły się oczy.
 — Niech pani rozkazuje!
 — Nigdy, tylko proszę, ażeby pan był łaskaw przeprowadzić mnie po tej kamienistej drodze do powozu. Oto wszystko!...
 Roześmiała się, a Lambert rozczarowany podał jej ramię. Był zły, że znów mu się wymknęła.
 — Ach, prawda — zawołała, siadając do pojazdu — zapomniałam podziękować panu za uprzejmość, okazaną mi onegdaj, kiedy to na raucie u siostry pań-