Strona:PL Juliusz Zeyer - Jego i jej świat.djvu/78

skiej zrobiło mi się tak niedobrze. W salonie duszna atmosfera panowała.
 — A pani przejęta była silnem wrażeniem, złożonem teraz na karb gorąca... Jeśli życzysz sobie, szanowna pani, ażeby wierzono twym słowom, mów przynajmniej prawdopodobniej.
 — Jesteś pan niezwykle śmiałym — rzekła, marszcząc czoło i rumieniąc się mocno. — Czem pan udowodnisz swoje domysły?
 — Drganiem twych ust, ruchami nerwowemi, podczas których złamałaś swój wachlarz, wreszcie zmieszaniem, jakie czytam obecnie na twarzy.
 Rzeczywiście była bardzo pomieszana.
 — Alboż nie wzruszające opowiadanie hrabiego? — pytała głosem drżącym.
 — Bardzo, zwłaszcza dla osób tkliwych, sercowych, jak hrabia, ale pani nie jesteś dobrą, tak sama powiedziałaś, a każesz wierzyć bezwzględnie w każde twe słowo...
 — Jedź do miasta! — rzuciła woźnicy.
 Na Lamberta spojrzała złowrogo, nie odwzajemniając się nawet za jego uprzejmy ukłon.
 Pagani uśmiechnął się z zadowoleniem. Nie wiedział dotąd, co się kryje pod tą powłoką marmurową, ale rad był, że się przed nim cofa, że była zmieszana i unikała jego wzroku. To jej ponure, pełne gniewu i lęku spojrzenie podobało mu się bardzo. Nie była to jeszcze wprawdzie sympatya, ale nie była już obojętność, drażniąca i podniecająca jego am-