Strona:PL Juliusz Zeyer - Na pograniczu obcych światów.djvu/213

205

Na pograniczu obcych światów

---

 — Gdzie jesteś? — spytałem, nie ruszywszy nawet ustami.
 — Mówię do ciebie szelestem drzewa — zabrzmiała odpowiedź.
 — Ukaż się tedy! Co czynić mam, aby cię ujrzeć?
 — Nic. Chcieć jeno mnie ujrzeć, ale chcieć wolą pewną, niezłomną, bez strachu.
 — Już chcę!
 — Niepodobna teraz! — wołało ciszej coraz i dalej, jakby zamierając.
 — Co ci przeszkadza?
 — Ona! — westchnął głos i dobrzmiał niby struna przerwana.
 Liście brzozy zwisły znowu nieruchomie na gałązkach. Obejrzałem się — Flora stała koło mnie.
 — Nie, nie mogę zostawić cię samego — rzekła z troskliwością serdeczną. — Przyszło mi to na myśl, gdym szła do domu. Jesteś jeszcze niezdrów. Zostanę z tobą.
 Wolałem już przystać na powrót do domu; czułem istotnie wielkie znużenie i usnąłem wkrótce na kanapie. Nie śniło mi się nic,