Strona:PL Juljusz Verne-20.000 mil podmorskiej żeglugi 134.jpeg

a w trzecią zwierzynę, której, coprawda, ani na próbkę nie widzieliśmy tu jeszcze.
 — Powinna się i ona znaleźć — rzekł Kanadyjczyk.
 — Więc idźmy dalej — mówiłem — ale pilnujmy się; bo choć wyspa nie zdaje się być zamieszkana, jednak może są na niej indywidua mniej, niż my, przebierające w zwierzynie.
 — Aa! rozumiem — wtrącił Ned Land, czyniąc znaczące poruszenie szczękami.
 — Co ci się zdaje, Ned? — spytał Conseil.
 — A cóż — odrzekł Kanadyjczyk — zaczynam pojmować przyjemności ludożerstwa.
 — Co też ty gadasz, mój kochany! — zawołał Conseil — ty ludożercą! To już dla mnie teraz niebezpiecznie będzie mieszkać razem z tobą w jednej kajucie; mógłbym się obudzić którego ranka napół zjedzony!
 — Mój przyjacielu — odparł Ned — lubię cię naprawdę, ale nie tyle, żebym cię miał zjeść bez potrzeby.
 — Nie będę ci już ufał — mówił Conseil. — Idźmy na polowanie, bo trzeba koniecznie czegoś temu kanibalowi, żeby mnie mój pan całego miał na swe usługi.
 I tak gawędząc dalej, weszliśmy pod ciemne lasu sklepienie, przebiegając je przez jakie dwie godziny w różnych kierunkach.
 Przypadek nieźle nam posłużył; znaleźliśmy roślinę jadalną, jedną z najpotężniejszych w tych okolicach podzwrotnikowych, dającą to, czego brakowało na pokładzie. Było to drzewo chlebowe, bardzo obficie rosnące na wyspie Gueboroar; gatunek jego, któryśmy spotkali, nie ma pestek. Malaje nazywają je „rima”.
 Drzewo to odróżniało się od innych swym pniem do czterdziestu stóp wysokim i prostym. Wierzchołek jego, wdzięcznie zaokrąglony, złożony z wielkich liści mocno strzępiastych, odrazu dawał poznać naturaliście jedno z tych drzew chlebowcowatych (artocarpus), które tak szczęśliwie przyjęły się na wyspach Maskarejskich, na archipelagu Indyjskim. Z pośród gęstej zieleni zwieszał się owoc okrągławy, szerokości decymetra, cały w zmarszczki, ułożone w sześciokąty. Roślina ta stanowi prawdziwe dobrodziejstwo dla okolic, nie uprawiających zboża; nie wymaga uprawy, a przez osiem miesięcy w roku rodzi owoce.
 Ned Land znał je dobrze, bo jadał je nieraz w swoich poprzednich podróżach i umiał doskonale przyrządzać te owoce. To też, gdy je zobaczył, nie mógł wytrzymać, żeby się nie rzucić na nie.
 — Musimy, panie, skosztować tego ciasta z drzewa chlebowego; ja się prędko uwinę.
 Zapomocą szkła palącego rozniecił ogień z suchych gałęzi, a ja i Conseil zbieraliśmy co najlepsze owoce chlebowe. Niektóre niezupełnie jeszcze były dojrzałe, a pod grubą ich skórą był miękisz