Strona:PL Juljusz Zeyer - Oczy królewicza.djvu/196

 — Może mnie nie chce przy swym grobie. Nie była dla mnie nigdy czuła i teraz wiatrem mnie odgania...
 Szedł ciężkiemi kroki, podpierając się kijem.
 — Kobieto, nie dziw się, przyszły lata — mówił w tonie pojednawczym, jakby na przeproszenie nieboszczki...
 Nagle skąd wzięła, to się wzięła, zjawiła się na drodze kobiecina. Przeskoczyła rów, jakby była młoda i nieomal byłaby się potknęła o kij wędrowca.
 — Boże, tom się przestraszyła!
 — Patrzcie przed siebie na drogę, a nie trzeba się lękać — wyszło chrapliwie z ust bezzębnych dziada.
 Rada jestem, żeście człowiek na podobieństwo Boga, a nie żaden czart, od których roi się po drogach, odetchnęła baba.
 — Skąd jesteście ciotko? — pytał chłop... — tak mi się zdaje, jakbym miał was znać?
 — Hruzowa z Nowej Doliny, mieliśmy tam wynajęty gościniec.
 Chłop zaklął i począł się śmiać.
 — Po wojnie nie mogliśmy się utrzymać, — dodała.
 — Tak, to was moja żona urzekła. Moja Dorota umiała urzekać.
 Babę te słowa dotknęły. Spojrzała na niego obrażona. I jej zdawało się, że go znać musi. Patrzała mu w twarz zarosłą brodą i wąsami.
 — Szatańskie gniazdo, oby je ogień z nieba spalił! Tak mówiła o waszym gościńcu. Miał się spalić jeszcze przed ranem, gdym gościniec opuszczał. Tyle mi była życzliwa, że nie życzyła, abym się spalił na skwarkę.