Ta strona została uwierzytelniona.
siadł, na ławie, wzdychał, płakał i usnął ze znużenia.
Nad samym rankiem, obudził się Majster ze snu, i obejrzał się po sobie i koło siebie. Mnóstwo ludu gromadziło się w około, patrząc z podziwieniem na niego: na jednej nodze nie miał bóta, suknie jego były czarne jak węgiel, galony u kapoty pordzawiały, włosy nieco miał osmalone, a suknią prócz tego podartą.
— Hej! ozwał się któś z tłumu — Majster gdzieś był na piwku.
— O! odpowiedział drugi, musiał się wczora zalać porządnie.
