Strona:PL K Junosza Żona z jarmarku.djvu/105

— 103 —

 — To dobrze... Jak tylko będę w mieście, kupię parę książek; a może w domu są jakie?
 — Jest kilka... Do nabożeństwa... żywoty świętych...
 — Katarzyna nie mogła zrozumieć, skąd się wzięła nagle ta dobroć, pracowitość, uległość, pokora... Nie mogła zrozumieć, tembardziej że ciągle stała jej na myśli rozmowa z Wickiem, prowadzona przez okienko, obietnica, że on przychodzić będzie nocami i czatować na wyjście swojej ukochanej.
 Katarzyna nic nie powiedziała ojcu o tem, co wie, była dla Rózi grzeczna, udawała, że się niczego nie domyśla, ale miała baczne oko na wszystko, co się dzieje, a w nocy sypiała tak czujnie, jak żóraw na czatach.
 Psy przez dzień trzymała na uwięzi, żeby nocą były bardziej zajadłe i czujne, dawała im jeść dobrze, sama doglądała, czy wszystkie drzwi pozamykane, nawet wrota wjazdowe tak sztucznie kołkami podpierała, że, ktoby chciał je otworzyć, musiałby się długo namęczyć.
 Śpiewalski to zauważył.
 — Coś ty — rzekł raz — Kasiu, ogromnie jakoś teraz naszego dobra pilnujesz...
 — Mam nie pilnować?! Mówią, że jakiś włóczęga nocami koło wsi myszkuje...