Strona:PL K Junosza Żona z jarmarku.djvu/14

— 12 —

wdowa, ale jak młoda dziewczyna. Włosy miała czarne, lśniące, oczy żywe, usta jak wiśnie.
 — Kasiu, — rzekł Śpiewalski — mamy gościa, a ja zaraz jadę; dajże nam jakiego pożywienia.
 — O, to Bartłomiej już wrócił? — odezwała się; — jakoś wcześnie w tym roku. Jeszcze jaskółki nie uciekły, a wy już w domu.
 — Ha no, bo ja, jak stary bocian, gdy mogę lecieć, to lecę.
 — Pewnieście z tego bociaństwa pieniędzy nie mało przynieśli?
 — A no, trochę — na toć kura grzebie, żeby ziarnko znalazła...
 — Będziecie siedzieli w domu przez zimę?..
 Ma się rozumieć — toć we własnej chałupie, a dobrem sąsiedztwie, siedzieć miło...
 — Eh, nie oglądajcie się na sąsiedztwo, ojciec teraz ciągle latają po świecie; w domu zburzenie zrobili, porządki nowe nastały...
 — Idźno Kasiu, idź — rzekł Śpiewalski, — jeść nam daj...
 — Odezwać się nie można...
 — Będziesz miała dość czasu. Oj, te dzieci teraźniejsze! — rzekł po odejściu córki, — wszystko im się niepodoba, każde chciałoby rządzić ojcem i rozumu go uczyć na starość, ale ja nie dam sobie grać na nosie...