Strona:PL K Junosza Żona z jarmarku.djvu/41

— 39 —

 — Niech się co chce dzieje — daję!
 — O, tak trzeba było odrazu mówić, — rzekł Kieliszek, — tak, to rozumiem. Ze świecą w południe samo takiej drugiej dziewczyny, jak moja Rózia, nie znajdziesz... Idź-że tam do drugiej stancyi, do niej.
 Śpiewalski dwa razy tego powtarzać sobie nie dał, wszedł i zastał Rózię zapłakaną, z głową opartą na rękach.
 — Co to pannie Rózi? — zapytał z niepokojem, — co, moja jagódko...
 — Niech pan Śpiewalski sobie idzie... zmartwienie mam...
 — Ale jakie... jakie zmartwienie?
 — Co panu do tego?
 — A komuż, jak nie mnie, toć za tydzień będę mężem panny Rózi...
 — Akurat!
 — Może nie?
 — Nie będzie pan Śpiewalski moim mężem, ani ja pana Śpiewalskiego żoną.
 — Dlaczego... Róziu kochana... cóż się stało?
 — Co tu gadać dużo... przeznaczenia niema i już...
 — Ale ja chcę wiedzieć... W mojem usposobieniu odmiany żadnej niema.