Strona:PL K Junosza Żona z jarmarku.djvu/66

— 64 —

jednak spryt kobiecy? Coraz to rzuciła mu ciche słówko, uśmiech przychylny, chętnie puszczała się z nim w zawrotny taniec; wszelkiemi sposobami, tak jednak, by nie zwracać uwagi obcych, dawała mu poznać, że jest jej miły.
 Kobiety, pomimo ostrożności Rózi, dostrzegły jednak, co się święci.
 — Widzi pani — mówiła jedna rzeźniczka do propinatorki z sąsiedztwa, — widzi pani?
 — Widzę, panna młoda się bawi.
 — I jeszcze ktoś przy niej...
 — A tak, samej zabawa nudna. Głupi stary!
 — Oj! że głupi, to głupi. Potrzebne mu było to małżeństwo, jak dziura w moście.
 — Ha, jak kto sobie pościele, tak się i wyśpi.
 — Nie do tego się mówi, moja pani kochana. Chłop bogaty i zdrów, niechby się ożenił, jako, że przecież nie jest grzeszna rzecz w małżeński stan wstępować; tylko, dlaczego sobie nie wybrał dziewczyny stateczniejszej, starszej, zębów nie szczerzącej, ot choćby, jak Hanusia moja, naprzykład.
 — Wydałaby ją pani za niego?
 — Albobym wydała, albo nie wydała; ale że jemu byłoby lepiej z Hanusią, niż z tą elegantką, to pewno... Oj, moja pani kochana, co to za świat teraz! jacy ludzie! Choćby i ten stateczny niby to