Strona:PL K Junosza Żona z jarmarku.djvu/79

— 77 —

zrozumiały, że od tej chwili zacznie się między niemi wojna zawzięta, że jedna drugiej, dopóki pod dachem tej chałupy będą, ani na jeden włos nie ustąpi.
 — Kasiu, — rzekł Śpiewalski — przywitaj matkę.
 — Ojciec wiedzą, — odparła — że matka moja na cmentarzu spoczywa.
 — Niech mąż mi nie narzuca takiej córeczki, — ozwała się złośliwie Rózia — nie potrafiłabym jej matkować. Uf! jakie tu niedobre powietrze, kapustę czuć.
 — Zwąchała koza kapustę, — burknęła Katarzyna i wyszła; Śpiewalski nie dosłyszał tych słów, Rózia udała, że nie słyszy.
 — Zdejmij z siebie szubę, — prosił Śpiewalski — rozgość się, w domu jesteś. Zapewne jesteś głodna, zdrożona, posilić się chcesz... Zaraz powiem Kasi, niech się zakrzątnie, samowar nastawi, rozgrzejesz się...
 — Nie potrzeba fatygować panny Katarzyny.
 — Moja córka wdową jest.
 — No, więc nie trzeba fatygować pani Katarzyny... Cięta kobieta i nie bardzo mi chętna, jak uważam...
 — Gdy się bliżej poznacie, to się przekona. Na wsi to chowane, więc trochę dzikie, aleć się