Strona:PL K Junosza Żona z jarmarku.djvu/84

— 82 —

kach i przez chwilę siedział zadumany przy stole... Katarzyna przyniosła swoją poduszkę, położyła ją na wyplatanej kanapie i rzekła:
 — Niech się ojciec prześpią... dobranoc...
 Niezadługo dzień nastał; Katarzyna, przy pomocy dziewki, krzątała się przy zwykłem gospodarskiem zatrudnieniu, Śpiewalski też wstał, przeżegnał się i wszedł do drugiej połowy domostwa, gdzie była kuchnia i komora.
 — Chwalić Boga, że ojciec przyszli, — rzekła Katarzyna — że będą już teraz w domu...
 — A no, pewnie że będę.
 — To też właśnie klucze wam oddam od komory i od stodółki; całego dobra waszego pilnowałam, jak swego własnego, jak oka w głowie; nie zginęło nic, nie zmarnowało się ani jedno ziarnko.
 — To niby przymówka według nagrody?.
 — Nie żądam, nie chcę nagrody. Nie byłam u was jako sługa, ale jako córka. Macie klucze...
 — Rózi oddasz, gdy wstanie.
 — Temu oddaję, od kogo wzięłam... i proszę ojca o furmankę, rzeczy moje spakowane.
 — Do czego to podobne! — zawołał Śpiewalski — zapowietrzony ja jestem, czy co, że uciekasz odemnie? Krzywdę masz, czy marne słowo kiedy usłyszałaś?. Nie dam furmanki, siedź w chałupie.