Strona:PL K Junosza Żona z jarmarku.djvu/88

— 86 —

 — Ja tam do studni nie chodziłam, tylkośmy z Onufrową poleciały do Śpiewalskiego domostwa, niby, że najprędzej w oknie coś się pokaże.
 — I widziałyście? Moja kumo, gadajcież, bo nie wytrzymam, stoję jak na gorących węglach.
 — A toć widziałyśmy.
 — Ją?!
 — Akurat! Taka by się w oknie pokazała!.. Ona się boi dnia, jak sowa.
 — Jak sowa?!
 — A widać że tak, skoro szmatami okno pozawieszała.
 — To i pierwej u Śpiewalskiego już było, niby że po pańsku; firanka się taka szmata nazywa.
 — Osobliwie firanka, a insza szmata osobliwie — toć ja rozumiem. Firanka jest biała i tak wisi jakby chłopskie odzienie, zaś tamten gałgan zielony, a tak wisi, jakby kobieca chusteczka. Nie co innego, tylko ta rzeźnicka hrabianka jasności się boi, jak nietoperz.
 — To prawda święta, kumo kochająca; że też Śpiewalski, gdzieindziej żony sobie nie poszukał, uczciwym sposobem na wsi, jak się u gospodarzy praktykuje.
 — Inszy chłop ma z jarmarku czapkę, albo buty, lub, na ten przykład, jakie bydlę, Śpiewalski zaś ma żonę.