Strona:PL K Junosza Żona z jarmarku.djvu/89

— 87 —

 — Żona z jarmarku! niech że ją marności!
 — Czegóż ją przeklinacie, kumo?
 — Ano, bo jeszczem jej nie widziała, a już przykrość od niej mam i zmartwienie.
 — Od niej?
 — No, tak...
 — Nie zmiarkuję, jakim to sposobem może być; chyba dowiedzieliście się, że obgadała was przed ludźmi, albo co? To na nią podobne. Taka, roboty nie mając, ma czas na statecznych kobietach psy wieszać...
 — Ale nie, nie... moje zmartwienie insze jest. Oto widzicie moja kumciu, chleb dzisiaj mam piec i to koniecznie, bośmy wczoraj wieczór ostatni bochenek napoczęli i ledwie że do obiadu wystarczy. Piec muszę, a chyba nie upiekę, mój będzie zły, a on gdy w złości, to nie pyta nic, jeno bije... Spierze mnie chłop na kwaśne jabłko, przez tę Śpiewalską.
 — Eh, upieczecie chleb i będzie spokój.
 — Chciałabym, kumciu złocista, ale nie mogę, nie wytrzymam, będę dotąd wartowała, póki tej żony z jarmarku nie wypatrzę. Sami powiedzcie, czy w takim niepokoju, w takiej ciekawości jak dziś mamy, można spokojnie do dzieży się zabrać...