Strona:PL K Junosza W lesie from Nowiny gazeta świąteczna Y1878 No5 page2 part3.png

 — I buraczek śliczny, taki czerwony, ćwikłowy.
 — Doprawdy? proszę! a pan Wincenty co jest? gniewam się na pana.
 — Gniewa się pani? żebym choć wiedział za co?
 — Bo pan z chorego stryja się wyśmiewasz, mnie nazywasz burakiem i jesteś niedobry.
 — A ja pannę Manię pocałuję na zgodę.
 — Obejdzie się, nie codzień Niedziela.
 — A to ja sobie pójdę, niemiła księdzu ofiara...
 — To idź cielę do domu.
 — Tak... co panna powiedziała?
 — Pomogłam panu dokończyć.
 — Uniżony sługa... żegnam panią.
 — Przyjdzie koza do woza..
 — Jutro...
 — Ej! chyba jeszcze dziś.
 — Bardzo wątpię... żegnam panią.
 — Szczęśliwej podróży.
 Wicek poszedł, obejrzał się jeszcze raz i drugi, chciał się wrócić, ale coś mu szeptało żeby był twardy i niewzruszony jak głaz.
 Mania dalej zbierała grzyby, wszakże pomimo tego piękne jej oczy śledziły odchodzącego, nareszcie łezka zabłysła w tych oczach... zerwała się, wyprostowała i zawołała głośno...
 — Wicuś! Wicuś, wracaj się zaraz!
 Wicek czekał tylko tego rozkazu i jednym skokiem był już na dawnem swojem stanowisku.
 I rozpoczęła się rozmowa, którą nazwać można gruchaniem dwóch turkawek i świegotaniem ptasząt...
 Powietrze było czyste, woda czysta w poblizkiem zródle i rozmowa i miłość tych dwojga młodych ludzi również była czystą.
 Gdybyście jak ja siedzieli wówczas pod dębem, bylibyście łatwo mogli podsłuchać, jak Mania z oczami łez pełnemi zwierzała Wickowi