Strona:PL K Szaniawska Na pensyi.djvu/33

 Nie sposób, ani rusz! Tyle rozmaitego drobiazgu na podwórzu — jedno płacze, drugie śpiewa, starsze grę jakąś urządzają; krzyczy „handel,“ drze się kościarka, kołacze bednarz, dzwoni nożownik.
 Ciunia zaraz woła, ręce łamiąc:
 — Ach Boże, Boże! trzy błędy zrobiłam, muszę snowu przepisywać...
 — Dlaczego, jagódko moja?
 — Sama nie wiem. Ale taki krzyk, taki hałas — oj, Boże! Boże!
 Niema rady, trzeba okno zamknąć. Zamyka. Romuś w płacz. Utula go, całuje, przerażona jest, że pewno zasłabł, bo czegóżby płakał?...
 — Synku najdroższy — prosi, — nie płacz, nie płacz! Do łóżeczka sama zaniosę...
 — Nie, nie! — woła Romuś — ja chcę patrzyć, do łóżeczka nie pójdę. Oni tak ślicznie się bawią, — patrz, nianiu! oni w wojsko się bawią, czapki złote mają, pałasze...
 — Gdzie zaś! zwyczajne patyki.
 — Nie, nie, pałasze! Słyszałem, jak ten duży mówił...
 Wytłómacz tu dziecku!