Strona:PL K Szaniawska Na pensyi.djvu/38

schodach, na podwórku dym, a hałas, krzyk i zamieszanie okropne.
 — Proszę ja kogo, woła jakaś gruba baba, — wszyscy przecie zginąć mogli!
 — Nietylko zginąć, ale do ostatniego grosza się zatracić, w jednej koszuli zostać.
 — A od czego jest Mateusz, powiedzcie, moi państwo? Próżno w bramie siedzi, na stołku się kiwa, w kamienicy tymczasem różności wyprawiają.
 — Co takiego wyprawiają? kto wyprawia? — zapytuje głosem piskliwym wysoka, bardzo chuda jejmość, wpadając w sam środek tłumu. — Nic a nic nie wiem, siedzę przy dzieciach, robaczków moich pilnuję, nie tak jak inne. Co się stało, moi drodzy, mówcie prędzej?
 — Pssik! — wrzasnął jej nad uchem chłopak od szewca, — a psik! powtórzył, kichając znowu.
 — Nie pójdziesz ty, Ignac! — krzyknęła ze złością. Wyszłam na chwilę, bo przecież człowiek jest żyjący... Ignac, wynoś się, dopóki mam cierpliwość... Zkąd ten dym, moi ludzie?
 — Zapalili.
 — Matko Najświętsza!... kto zapalił? Chryste!...