Ta strona została uwierzytelniona.
Matusia truchleje, serdeczne łzy leje, o mój Synu! wola Twoja, nie moja się dzieje.
Przestań płakać proszę, bo żalu nie zniosę, dosyć go mam z męki Twojej, którą w sercu noszę.
Pokłon oddawajmy, Bogiem Go wyznajmy, to Dzieciątko ubożuchne ludziom ogłaszajmy.
Niech Go wszyscy znają, serdecznie kochają, za tak wielkie poniżenie chwałę Mu oddają.
O Najwyższy Panie! waleczny Hetmanie! Zwyciężonyś, mając rączki miłością związane.
Leżysz na tym sianie, Królu nieba, ziemie, jak Baranek na zabicie za moje zbawienie.
Pójdź do serca mego, Tobie otwartego, przysposób je do mieszkania i wczasu swojego.
Albo mi daj swoje, wyrzuciwszy moje, tak będziesz miał piękny pałac na mieszkanie Twoje.
