Dobrze rzekł Dawid ukoronowany: że jest do bydląt człowiek przyrównany. O siano, siano, coś ty narobiło, żeś Boga między bydlęty zwabiło.
Wynijdź królestwo światowe do Pana, patrz, jak twój leży Bóg na wiązce siana. O siano, siano, królewskie bławaty, przechodzisz w cenie świata majestaty.
Nie tylko starzy kwapcie się do Pana, ale i młodzi pospieszcie do siana. O siano, siano, tak sobie śpiewajcie, Pana Jezusa siankiem okrywajcie.
Abyśmy z Tobą tam na wieki żyli, Ciebie z Świętymi społecznie chwalili. Wszak na toś w siano raczył się owinąć, by człowiek grzeszny mógł nieba nie minąć.
Śpiewajmy Panu z weselem, Jezus naszym przyjacielem, dziś na ziemię przychodzi, z Panny czystej się rodzi.
Złóżmy Mu ukłon głęboki, szanujmy Jego wyroki, Bóg nieograniczony, człowiekiem dziś zrodzony.
