Strona:PL Karel Čapek-Boża męka.pdf/145

 — To właśnie ja jestem pańskim bratem.
 Boura ucieszył się tak bardzo, że aż się tem zmieszał:
 — Ty! Toś rzeczywiście ty?
 — Ja, — uśmiechnął się człowiek. — Jak się panu powodzi?
 — Panu — — — mnie — — — Dlaczego tak mówisz?
 — Nie jestem przyzwyczajony, — odpowiedział przybyły i pokusił się o uśmiech; ale na twarzy jego odbiła się tylko zastygła uwaga.
 — Cała mamusia, — odezwał się, opisując w powietrzu palcem głowę Boury.
 — Nie byłbym cię poznał, — mówił Boura z zapałem — Boże! po tylu latach! Pokaż się przecie! A ty podobny jesteś do ojca, tak, do ojca!
 — Możliwe.
 — Jaki przypadek, — cieszył się Boura. — Tylko przypadkiem tu zaszliśmy, ja i — mój przyjaciel pan Holeczek.
 — Bardzo mi przyjemnie, — odezwał się przybyły dostojnie i podał Holeczkowi swoją wielką, gorącą rękę.
 — A ty co? — zapytał Boura niepewnie.
 — Nic, jeżdżę w sprawach handlowych. Mam coś na południu — przedsiębiorstwo przemysłowe. Ale zboczyłem z drogi do domu.