Strona:PL Karel Čapek-Boża męka.pdf/183

 Ale po drugie — proszę poczekać! — po drugie —
 — Co po drugie? — zapytał towarzysz po chwili.
 — Proszę poczekać. Było coś w tem przecie o duszy — ale teraz już nie wiem — — Tak, było coś w tem niezmiernie ważnego o duszy. Boże! co to właściwie było?
 — W jakim sensie o duszy?
 — Nie wiem, nie były to wogóle słowa, była to pewność. Jest to tak małe.
 — Proszę więc sobie przypomnieć!
 — Tak, zaraz. Coś o duszy? Co to było?
 — Proszę sobie tylko przypomnieć. Ja zaczekam.
 — Dziękuję panu. Zaraz to w myślach znajdę.
 Noc rozpościerała się nieruchomo na czarnych i bezkształtnych rzeczach.
 A oto pierwszy o poranku człowiek idzie pustym gościńcem.
 Czy słychać wrzask koguta we wsi?
 Czy to noc poruszyła się w cichem swem wnętrzu?
 — Przypomniał pan sobie?
 — Ach zaraz — Coś jeszcze tylko — — —
 Na horyzoncie rozścielał się słaby świt. Ziemia i wszystko na niej pokrywało się chłodną, dziwaczną bladością. Wszystko stawało się coraz bielsze i coraz ostrzejsze.