Strona:PL Karel Čapek-Boża męka.pdf/219

 Wszystko zdrętwiało, nie posuwając się naprzód, zastygło w bliskiej obecnej chwili.
 Nagle odkrył Zaruba człowieka.
 Siedział w kącie, bez ruchu, tak jak i on sam i nie spał.
 — Ten człowiek jest w tem samem, co i ja położeniu. Nie może przespać czasu. O czem myśli? O czekaniu bez końca, tak jak ja?
 Człowiek wzdrygnął się, jakby zrozumiał to pytanie i jakby ono było dla niego niemiłe.
 Zaruba niechcący wpatrzył się w jego bezkształtną twarz. Dojrzał na niej spokojny odruch. Tak, jakby ktoś odpędzał natrętną muchę.
 Nagle ten człowiek wstał, na palcach przeszedł korytarz, ocierając się o Zarubę.
 — Było panu nieprzyjemnie, że się patrzyłem na pana — odezwał się Zaruba przytłumionym głosem.
 — Tak.
 Obaj milczeli długo.
 — Niech pan spojrzy — zaszeptał wkońcu człowiek, wskazując palcem na ziemię — to wygląda jak ludzkie oblicze.
 — Już przedtem przyglądałem się temu.
 — Już się pan przyglądał — powtórzył człowiek melancholijnie. — Pan się więc czuł również tak —
 — Jak?