Strona:PL Karel Čapek-Boża męka.pdf/85

 Komisarz zapukał cicho; w tej chwili przez odchylone drzwi wyjrzało jedno oko.
 — Tutaj policja — zaszeptał komisarz, a drzwi otwarły się szybko, jak pod oddechem ulgi.
 — Dzięki Bogu! — odezwał się tajemniczym szeptem gospodarz, odkładając strzelbę — ach, dzięki Bogu!
 — Kiedy przyszedł? — zapytał komisarz skwapliwie.
 — Przed godziną. Prosił o nocleg. Jest na poddaszu.
 — Przyjdę zaraz — odezwał się nagle z poddasza silny, zachrypły głos — tylko się ubiorę.
 Jednym skokiem znalazł się komisarz na schodach, jakby pchnięty ślepą siłą:
 — W imieniu prawa!
 — Zaraz — mówił głos z większego już oddalenia — jestem tak — — — trochę — — — zaziębiony.
 — Pilnujcie go na dworze — krzyczał komisarz, schylając się w dół — łapcie go na dworze! Biegnijcie prędko!
 Slawik i gospodarz ze strzelbą wypadli na dwór.
 Na górze — tuż u szczytu domu okno otwarte. Nic. Cicho.
 Komisarz wyszedł na dwór z zapaloną latarnią; wtedy Slawik odczytał na szczycie