Strona:PL Karel Čapek-Boża męka.pdf/92

 — Tylu was jest? — mówił głos z ogromną goryczą. — To wstyd! Co ja teraz pocznę? Boże! o Boże! co pocznę?
 Jewiszek popadł w bolesną rozpacz.
 — Jezu Chryste! — biadał głos — co pocznę teraz. Osaczyli górę — — — Chryste Jezu!
 Jasna biel wypełniła serce Jewiszka.
 — Panie — zaczął niepewnym głosem.
 — Co teraz pocznę? — drżał głos we mgle. — Jestem zgubiony! zgubiony! zgubiony! O Boże! jakżeż to możliwe!
 — Dopomogę panu! — zawołał Jewiszek porywczo.
 — Pan mnie chce zdradzić! — rozpaczał głos. — Ojcze nasz, któryś jest w niebiesiech, święć się imię Twoje, przyjdź królestwo Twoje, bądź wola Twoja — — wola Twoja — — — Daj mi uciec! Boże, daj mi uciec!
 Wtedy poczuł Jewiszek ból, zapał, zgrozę, miłość i rany, radość, płacz i namiętne męstwo; powstał chwiejąc się i rzekł:
 — Niech pan przyjdzie tu, pilnują tylko dróg. Pójdę z panem. Niech się pan nie boi!
 — Niech pan tu nie przychodzi! — wykrzyknął głos.
 — Pójdę z panem. Niech się pan nie obawia. Gdzie pan jest?
 — Jezu Chryste! — jęczał głos ze zgrozą. — Nie chcę, nie chcę niczego od pana!