Strona:PL Karel Čapek-Boża męka.pdf/94

 Komisarzowi obwisła szczęka.
 — Jestem znużony, bardzo znużony. Nie mogę iść dalej.
 Oparł się o drzewo i przymknął oczy. Taki się czuł mały ze zmęczenia.
 — Nie mogę iść dalej.
 „Cóż, zmęczony już jesteś, hultaju? — zapytuje nagle głos ojca — choć, wezmę cię na barana.“
 Ach, niczego innego nie pragnął synaczek. Plecy ma tata, jak olbrzym; siedzi się na nich pięknie i wysoko, jak na koniu. Droga mija szybko. Tatuś pachnie tytoniem i siłą. Jak olbrzym. Nikt nie jest silniejszy.
 Wtedy zachorowawszy na czułość przytula chłopczyna policzek do jego spoconej, turzej szyji.
 Komisarz ocknął się. Jestem zmęczony. Gdybym się mógł skupić! Ile jest naprzykład: siedm razy trzynaście? Liczył marszcząc czoło i poruszając wargami. Nie mógł doliczyć. Powtarzał bez końca obie cyfry. Są jakoś osobliwie nieprzyjemne, niepodzielne, oporne. Najgorsze ze wszystkich cyfr. Bez nadziei — zrzekał się komisarz rozwiązania.
 Niespodzianie usłyszał wypowiedziane jasno i dobitnie: ile jest siedm razy trzynaście? Serce zdrętwiało w nim z przestrachu: To pan