Strona:PL Karel Čapek - Meteor.pdf/144

 Stała z głową pochyloną. — Zabierz mnie z sobą — zaraz, zaraz teraz!
 Ujął ją za ramię. — Idź teraz do domu. Bóg widzi, o ile mnie ciężej niż tobie. — Pozwoliła się prowadzić, szczęśliwa, że czuje na ramieniu jego gorącą rękę.
 Z gąszczu wyłonił się wysoki peon. — Va adentro, seńorita! — mówił ochryple. — Pronto!
 Obróciła twarz ku Kettelringowi, a oczy płonęły jej, Bóg wie czym. — Adios — rzekła i podała mu rękę.
 — Ja wrócę, Mary — mruczał zrozpaczony este hombre, miażdżąc jej palce. Pochyliła się szybko i wilgotnymi usty pocałowała go w wierzch dłoni. Omal nie krzyknął ze zgrozy i miłości.
 — Va, va, seńorita — chrypiał peon i ustąpił. Przycisnęła tę dłoń z całej siły do serca i podstawiła mu twarz. — Adios! — wyszeptała i pocałowała go usty i twarzą pełną łez.
 Stara India objęła ją ramieniem. — Ay, ay, seńorita, va a la casa, va a la casa!
 Pozwoliła się odprowadzić jakby niewidoma, wlokąc frędzlę szalu po ziemi.
 Kettelring stał bez ruchu jak ciemny słup i miętosił w ręku małą koronkową chusteczkę, pachnącą mocno. — Va seńor — mruczał vaquero tonem perswazji.
 — Gdzie jest Camagueyno?
 — Czeka na pana. — Peon potarł o spodnie zapałkę, by pan Kettelring mógł zapalić cygaro. — Tędy, proszę pana.
 Stary Kubańczyk siedział przy stole i liczył pieniądze. Mr. Kettelring patrzył nań przez chwilę, a potem się roześmiał. — To dla mnie, prawda?
 Camagueyno podniósł oczy. — To dla pana, panie Kettelring.
 — Zapłata, czy udział w zyskach?
 — Jedno i drugie. Może pan to sobie przeliczyć.
 Kettelring powtykał pieniądze do kieszeni. — Ale żeby pan wiedział, panie Camagueyno — rzekł jak najwyraźniej — ja po nią przyjdę.