Strona:PL Karel Čapek - Meteor.pdf/53

 — Nic — próbował się wypierać jasnowidz. — To jest, może istnieje jaki związek z tamtym przypadkiem. Nie sądzi pan?
 — Z jakim znowu przypadkiem?
 — Z tym człowiekiem z isamolotu. Bo ja o nim ciągle myślę... Czy znowu ma gorączkę?
 — Pan go widział?
 — Nie widziałem — mruczy jasnowidz. — Ale myślę o nim. To jest, skupiam na nim wszystkie myśli. Wie pan, powstaje takie połączenie. Strasznie to wyczerpuje.
 — To jasnowidz — rzekł chirurg skwapliwie. — A wczoraj nie miał pan gorączki?
 — Miałem — przyznaje się jasnowidz — ale chwilami przerywałem połączenie i gorączka spadała. To się daje opanować wolą.
 Chirurg popatrzył pytająco na koryfeusza medycyny wewnętrznej, ale ten drapał się po brodzie i medytował. — No, a bóle? — zapytał nagle. — Bólów nie odczuwał pan żadnych? Mam na myśli bóle, które miał tamten.
 — Odczuwałem — niechętnie odpowiedział jasnowidz i wahając się trochę mówił:
 — To jest, były to bóle czysto psychiczne, chociaż umiejscowione w różnych częściach ciała. Dość to trudno określić dokładnie — tłumaczył się zakłopotany. — Można by to nazwać bólami duszy.
 — Gdzie? — nacierał internista.
 — Tutaj — wskazywał jasnowidz.
 — Aha, w nadbrzuszu. Doskonale — mruknął doktor z zadowoleniem. — A tutaj z boku?
 — Taki ucisk i uczucie, jakby się miało womitować.
 — Bardzo dobrze — pochwalał internista. — Więcej nic?
 — Straszny ból głowy, tutaj w tyle i w plecach. Jakbym był przetrącony.
 — Coup de barre — ucieszył się stary doktor. — Człowieku, to jest coup de barre! Znakomicie pan to odtwarza!