Ta strona została uwierzytelniona.
XXXVI
PIEŚŃ JESIENNA.
1.
Wkrótce nas chłód ogarnie wraz z mrokiem zimowym;
Żegnaj żywa jasności zbyt krótkiego lata!
Słyszę już jak w podwórzach z łoskotem grobowym
Drzewo na bruk zrzucane posępnie kołata.
I w pierś mą wniknie zima, gniew, nienawiść wściekła,
Dreszcz, groza, przymus pracę czyniący niemiłą,
I jak słońce, gdy zajdzie w biegunowe piekła,
Serce me będzie tylko zmarzłą, krasną bryłą.
I drżę za każdą więzią, co o bruk uderza;
Stuk głuchy, jak klecących rusztowanie młotów.
Umysł mój jest jak w gruzy padająca wieża
Pod ciosami taranu nieustannych grzmotów.
I pod dźwięk tych łoskotów monotonnych piesień,
Roję, iż się gdzieś trumna zabija z pośpiechem...
Dla kogo? wczoraj było lato; dzisiaj jesień!
A stuk ten dzwoni odjazd tajemniczem echem.
