święceń ofiarą życia okupionych. Tak więc stanie przed oczyma naszemi w całym uroku i niebiańskim blasku święta postać ubogiego zakonnika, co jak anioł pocieszyciel rozpościerał opiekuńcze skrzydła nad rodzinną ziemią, a choć w zimnym spoczął grobie, nie przestaje przyświecać jéj przykładem i nauką złożoną żywém słowem w sercach rodaków, lub w licznych przekazaną im pismach.
Tkliwe mowy pogrzebowe na cześć ś. p. ks. Antoniewicza, pisma czasowe i dzieła poświęcone życiorysom znakomitych mężów, podały już niejednokrotnie szczegóły tego pełnego zasług żywota; jednak przy niniejszém wydaniu poezyj uważałam za stósowne umieścić krótki rys prawdziwie świętego zawodu ich autora w przekonaniu, że ta skromna gałązka rzucona na mogiłę zroszoną łzami powszechnego żalu i wdzięczności, rzewne wspomnienia wywoła w sercach tych wszystkich, co znali za życia tego znakomitego kapłana, lub przynajmniéj o pracach i zasługach jego słyszeli.
Strona:PL Karol Bołoz Antoniewicz-Poezyje 012.jpeg
Ta strona została uwierzytelniona.
