Strona:PL Karol Bołoz Antoniewicz-Poezyje 018.jpeg

cichy, skromny, lecz szerokie pole do użytecznéj pracy przedstawiający zawód obywatelski.
 W r. 1832 ożenił się ze swą wujeczną siostrą Zofią Nikorowiczówną, którą pokochał z całym zapałem młodzieńczym dla rzadkich serca przymiotów. Młode małżeństwo złączone węzłem wzajemnéj miłości, otoczone szacunkiem i przychylnością krewnych i sąsiadów, przywiązaniem i wdzięcznością poddanych włościan, zaczęło snuć wesoło złote pasmo domowego szczęścia, któremu słodkie rodzicielskie uczucia nowego dodawały wdzięku.
 Ale niestety! Był to tylko piękny poranek dnia posępnego i burzliwego. Szczęście ziemskie nie miało być udziałem Zofii i Karola; wieniec cierniowy opasał wkrótce ich czoła, doznali największéj boleści, jakiéj w tém życiu doświadczyć można. Każdą dzieciną zaledwie kilka cieszyli się miesięcy, bo każda jak kwiat kosą podcięty więdniała i nikła w ich oczach, goryczą rodzicielskie napełniając serca. Tak srogiém nawiedzani nieszczęściem nie szemrali przeciw niezba-