Ta strona została uwierzytelniona.
Jako pod wieczór błękit się rozchmurza
I szum wzburzonéj ucisza się fali,
Tak się i w duszy uciszyła burza,
Jakby głos jaki przemawiał z oddali.
I głos zbawienia jak z krzyża, jak z nieba,
W sen zakołysał wszystkie niepokoje,
I głos tak silny, jakiego potrzeba,
Aby wypłoszyć brudnych myśli roje.
Te, co świat zadał, Bóg rany zagoił,
Zwątlone siły swą łaską pokrzepił,
I w serce, które świat kłamstwem rozstroił,
Nowego życia nowy zaród wszczepił.
I jeszczem klęczał i jakby zasłona
Dziwacznych widzeń z ócz moich spadała.
Co syn rozpoczął, to matka dokona,
Bo nie napróżno matką nam została.
