Ta strona została uwierzytelniona.
All’ ombra de’ cipressi e dentro l’ urne
Confortate di pianto, o forse il sonno
Della morte men duro? . . . . . .
Ugo Foscolo.
Po ciężkich burzach głos nas śmierci wzywa.
Wszak tylko bólem życia przeciąg cały;
Łudzącym blaskiem są serca zapały,
Nad grobem światła strumień się rozlewa.
Tu świat samotnéj ciszy nie przerywa,
Gdzie się cyprysów gałązki splątały;
Choć wicher pędzi o nadbrzeżne skały
Falę, ta jęcząc spokojnie odpływa.
