Ta strona została uwierzytelniona.
Mieczem zemsty uzbrojona
Wolność szukając schronienia,
Od brzegów Ebru pędzona
Obrała Grecyi cienia.
Płomień błysnął, płomień święty,
O Tajgetu śniężne szczyty
Głos wolności brzmi odbity.
Ostre zewsząd zbroje błyszczą,
Już się mieczów lśnią tysiące,
Przed ich blaskiem gaśnie słońce;
Kule jęczą, strzały świszczą,
A wolności sztandar krwawy
Wskazuje drogę do sławy!
- ↑ Alexander Ypsylanty, potomek znakomitego rodu, wywodzącego swój początek od greckich cesarzów, wsławionego przytém w bohaterskich usiłowaniach podejmowanych dla odzyskania niepodległości, urodził się 12 grudnia 1792. Dziecinne lata spędził w Kijowie; późniéj udał się do Petersburga i wstąpił w szeregi gwardyi cesarskiéj. Z odznaczającém się męstwem i nieustraszoną odwagą odbył kampanią 1812 r.; walczył następnie w Niemczech, gdzie w bitwie pod Dreznem 27 sierpnia 1813 r. stracił prawą rękę od kuli działowéj. W Wiedniu mianowany został pułkownikiem i adjutantem cesarza Alexandra I, a wkrótce potem 1817 otrzymał dowództwo brygady huzarów i stopień jenerałmajora. W podróży z Kijowa do Besarabii dowiedziawszy się o nowych usiłowaniach bohaterskich synów Grecyi w celu zrzucenia hańbiącego jarzma, stanął bez wahania na czele powstania, którzy niestety wkrótce ulegli dzikiéj barbarzyńców przemocy. Nieszczęśliwa bitwa pod Dragoszan 19 lipca 1821 r. niszcząc wszelkie nadzieje walecznych, zmusiła Ypsylantego do szukania schronienia w austryackich granicach. Tutaj atoli ujęto go natychmiast, i jako więźnia odesłano do węgierskiéj twierdzy Munkacza, zkąd w r. 1823 przeniesionym został do Teresienstad w Czechach. W. r. 1827 za wpływem Rosyi otrzymał wolność; ale kilka lat ciężkiego więzienia tak zniszczyły jego zdrowie, że w parę miesięcy potem umarł w Wiedniu 31 stycznia 1828 r. (Dosłownie z rękopisu ks. Antoniewicza, znajdującego się w księgozbiorze P. S. Głowackiego).
