Strona:PL Karol Dickens-Dawid Copperfield 150.jpeg

 Zaśmiała się i wsunęła mi rękę pod ramię.
 — Odprowadź mię, pan, proszę, do kapitana Bailey.
 Spełniłem, czego żądała, z powagą i wróciłem natychmiast na naszą kozetkę marzyć o tem, co zaszło między nami.
 Wtem stanęła przede mną uśmiechnięta, prowadzona przez niemłodego już mężczyznę, który dotąd grał w winta.
 — O, jest tutaj śmiały młodzian — powiedziała. — Pan Chestle pragnął pana poznać.
 Z przyjemnością, serdecznie uścisnąłem dłonie tego przyjaciela domu, który się mną widocznie zainteresował.
 — Miło mi poznać pana — zapewniał pan Chestle. — Podziwiam pański gust, młody człowieku. Jestem kupcem i w moim sklepie znajdziesz pan wytworny towar. Polecam się łaskawym względom, gdy zabłąkasz się w mojej dzielnicy.
 Gorąco potrząsnąłem kilkakrotnie rękę tego szlachetnego człowieka, czułem się szczęśliwy jak we śnie. Jeszcze raz walcowałem z panną Larkins, która mię nazwała wybornym tancerzem, i wróciłem do domu w stanie upojenia, bujając gdzieś w obłokach i nie widząc ziemi.
 Upłynęło dni kilka. Biegałem po ulicach i koło ich domu, lecz nie mogłem jej nigdzie spotkać. Zwiędły kwiatek nie koił już mojej tęsknoty.
 — Wiesz, czyj ślub jutro? — zapytała Ania któregoś dnia podczas obiadu.
 — Nie twój przecie? — odparłem.
 Roześmiała się serdecznie.
 — No, i nie twój, Dewi, lecz starszej panny Larkins.
 — Z kapitanem Bailey — wyjąkałem, czując dziwne odrętwienie.
 — Nie, z panem Chestle, kupcem. Bardzo bogaty człowiek.
 Zadzwoniło mi w uszach, zaszumiało w głowie, nie miałem siły poruszyć się z miejsca. Przez parę tygodni cho-