Strona:PL Karol Dickens - Świerszcz za kominem.djvu/045

 Nieznajomy podniósł głowę i z ciekawością spoglądał, wodząc oczami z jednego na drugie:
 — Wasza córka, mój dobry przyjacielu?
 — Żona, — odpowiedział Jan.
 — Siostrzenica? — powtórzył pytanie głuchy.
 — Żona, — wrzasnął gospodarz.
 — Czyliż? — zauważył gość. — Czy to prawda? Bardzo młodziutka. Spokojnie odwrócił się i ciągnął dalej swoje czytanie, ale przeczytawszy dwa wiersze, znów zapytał:
 — Dzieciątko to wasze?
 Jan zrobił olbrzymi znak głową, który miał oznaczać twierdzącą odpowiedź.
 — Dziewczynka?
 — Chłopczyk! — huknął gospodarz.
 — Nowonarodzony, hę? Ile ma?
 — Dwa miesiące i trzy dni-i-i! — szybko wtrąciła pani Piribingl. — Ospa zaszczepiona akurat sześć tygodni te-e-e-mu! przyjęła się doskonale-e-e. Doktór uważa, że chłopczyk jest nadzwyczaj ładnem dzieckiem! Rozwinięty jak pięciomięsięczny-y-y! Rozumie już wszystko, poprostu do podziwu-uu! Może pan nie uwierzy — że chwyta się już za nóżki-i-i! Tu zadyszana mamusia, która te wszystkie odrywane zdania krzyczała prosto do ucha starcowi, aż jej ładna buzia zarumieniła się, wziąwszy dziecko, podniosła je do twarzy gościa, jak niezaprzeczony i tryumfalny okaz. Tymczasem Tilly